شعری از امیلی دیکنسن(در مدرسه ی طبیعت)...

در مدرسه ی طبیعت

صدای بال زنبورها
به من جادوگری می آموزد
اگر بپرسی چرا
مردن از گفتنش آسانتر است

سرخی بلندای تپه ها
مرا بی خود و بی اختیار می کند
اگر زبان به طعنه گشایی
بر حذر باش
که خدا اینجاست

طلوع صبح
بر قدر و منزلت من می افزاید
اگر گویی چگونه
آن نقاش که مرا چنین کرده است
به تو پاسخ خواهد داد
                                                                (امیلی دیکنسن)

Nature the Teacher

The murmur of a bee 
A witchcraft yieldeth me
If any ask me why
Twere easier to die
Than tell

The red upon the hill
Taketh away my will
If anybody sneer
Take care for GOD is here
Thats all

The breaking of the day
Addeth to my degree
If any ask me how
Artist who drew me so
Must tell
Emily Dickinson                                                          
                                      
                                                                منبع(کتاب کیمای ۴)  

به نام پیامبر گل و محبت...

ای عاشقان  ای عاشقان  دل را  چراغانی  کنید
ای می فروشان  شهر   را  انگور   مهمانی  کنید
معشوق من بگشوده در  روی  گدای   خانه  اش
تا سر کشم من جر عه ای از ساغرو پیمانه  اش
بزمست و رفصست و طرب مطرب نوای  ساز کن
در   مقدم   او   بهترین    تصنیف    را    آواز     کن
مجنون  بوی  لیلیم   در   کوی   او  جایم       کنید
همچون  گدای  خانه اش  زنجیر  در   پایم      کنید

ستاره ای    بدرخشید   و ماه مجلس    شد

دل   رمیده ی  ما  را  رفیق   و مونس     شد

نگار  من  که  به مکتب نرفت و خط   ننوشت

به   غمزه   مسئله   آموز  صد  مدرس   شد

به  بوی  او  دل   بیمار   عاشقان   چو   صبا

فدای عارض  نسرین  و  چشم  نرگس   شد

به صدر مصطبه ام می نشاند اکنون  دوست

گدای  شهر  نگه  کن  که  میر  مجلس   شد

طرب   سرای   محبت   کنون   شود   معمور

که  طاق   ابروی   یار   منش   مهندس  شد

لب   از   ترشح   می   پاک   کن  ز  بهر خدا

که   خاطرم   به   هزاران  گنه موسوس شد

کرشمه  ی  تو   شرابی   به   عارفان  پیمود

که  علم  بیخبر   افتاد   و   عقل  بیحس  شد

ز    راه     میکده      یاران     عنان    بگردانید

چرا   که  حافظ  ازین راه رفت و مفلس شد

خیال   آب   خضر   بست   و  جام   کیخسرو

به  جرعه  نوشی   سلطان  ابوالفوارس  شد

چو   زر   عزیز   وجود   است  نظم   من  آری

قبول   دولتیان    کیمیای     این    مس   شد

آغازی برای یک پایان...

سلام

در آنسوی آسمانها
شهریست
بر روی ابرها بر افراشته شده
منزلگاهیست برای فرشتگان
توقف گاهیست برای پرندگان مهاجر
آرامگاهی برای ارواح مقدس
و پاکان

اگر با دستهای خیالت ابرها را کنا بزنی
آن شهر را خواهی دید

در آن لا مکان
باید که زندگی زیباتر باشد
بی رنگ تر و آرامش بخش تر
خواب آنجا باید شفافترین خوابها باشد
باید که آنجا نزدیکترین مکان به ستارگان باشد

                           و هر روز که فرشتگان 
                          برای رفع خستگی بر روی ابرها می نشینند
                          و از آن بلندی  مردم زمین را نظاره گر می شوند

که به چه آسانی گوهر انسانیت را به بهایی ناچیز می فروشند

چگونه خشم می گیرند
به هم حسد می ورزند
و همه چیز را برای خود می خواهند و بس
و...

از جای برخواسته برای یاریمان می شتابند
بال و پر به سوی زمین می گشایند
دست یاری بسوی مان دراز کرده
صدای یاریمان را می شنوند
و جواب می گویند

و حال آنکه ماییم 
که نه آنان را می بینیم و نه صدایشان را می شنویم

که اگر  گاهی به آسمان نگاه کنیم
آن چشمهایی را که در لابلای ابرها پنهان شده اند
                                                                       را حتما خواهیم دید

پس ای دوست برای تو و خویش
یادت باشد که همیشه چشمانی پاک تو را نظاره گر خواهند بود
پس سعی کن که راه را به خطا نروی
و اگر رفتی
آنان به یاریت خواهند آمد

پس چشم و گوشت را خوب باز کن
و منتظر یاری باش
و کوچکترین نشانه را به فال نیک بگیر.